Mandy & Wendy – een gouden team

Op NIKO’s locatie De Palatijn werken gouden krachten. Zo nu en dan lichten we er een paar uit, want het is altijd interessant om te horen wat mensen allemaal drijft om de zorg in te gaan. Vandaag een gesprek met Mandy & Wendy: beiden Eerst Verantwoordelijke Verzorgende (EVV’er) en een spil tussen bewoners, arts en familie. Zo leveren zij de beste zorg die je je als mens kunt wensen!

Allereerst: wat een toeval; dat jullie namen en functies zo matchen!
[lachend] “Ja, dat klopt. Mensen halen ons ook regelmatig door elkaar, zeker aan de telefoon. Dan moeten we echt roepen: Nee, u spreekt met Mandy, niet met Wendy. Of andersom natuurlijk.”

Mandy werkt inmiddels twee jaar in de Palatijn en sinds juli 2021 als EVV’er. Daarvoor was ze Verzorgende IG, maar juist dat coördinerende vindt ze erg leuk: “Je bent toch de spil tussen bewoners, artsen, familie. Dat maakt het lekker afwisselend. Zorgplannen bespreken, nachtdiensten draaien, dat vind ik allemaal erg leuk.”

Wat is er zo leuk aan die nachtdiensten? Het klinkt vooral vermoeiend…
“Ik zeg altijd: in de nacht leer je de bewoners pas écht kennen. Dan maak je ze op een andere manier mee: nog kwetsbaarder, echter. Bovendien helpt de stilte van de nacht mij om te focussen op de administratieve taken. Die kan ik op dat moment mooi combineren met mijn zorgtaken.”

En hoe zit dat bij jou, Wendy?
“Ik ben ooit begonnen als Helpende + op de Kooimeer, dat gebouw bestaat nu niet meer. Toen ben ik naar locatie De Nieuwpoort gegaan. Daar werkte ik op de afdeling Somatiek en ben ik opgeklommen tot Verzorgende IG. Door een verandering in mijn privéleven kon ik op een gegeven moment alleen nog maar nachtdiensten draaien. Ik miste tijdens die nachtdiensten het contact met collega’s erg. Bovendien kreeg je toch minder mee van wat er allemaal overdag gebeurde. Uiteindelijk ben ik EVV’er geworden en alle diensten gaan draaien. Dat bevalt me heel erg goed.”

Hoe vinden jullie het om te werken in de Palatijn?
“De betrokkenheid en saamhorigheid is hier groot! Mensen blijven elkaar vragen stellen en helpen elkaar ook echt uit de brand. Laatst hadden we een probleem met onderbezetting op onze afdeling. Eén druk op de assistentieknop is dan genoeg: dan staan er direct drie collega’s naast je. Iedereen is zeer bereid om elkaar te helpen.”

Wilde jij altijd al in de zorg werken, Wendy?
“Nee, ik heb me ooit aangemeld bij de opleiding tot administratief medewerker. Liep ik daar rond op de introductiedagen en dacht ik alleen maar: dit wil ik helemaal niet, ik wil in de zorg werken, wie helpt mij!?”

Waar kwam dat gevoel vandaan?
“Ik help graag anderen. Misschien omdat ik zelf niet zoveel hulp heb gehad in mijn leven, dat ik weet hoe belangrijk het is als iemand je wél helpt.”

En jij, Mandy?
“Ik ben ooit begonnen op de kappersopleiding, maar halverwege gestopt, omdat dat steeds hetzelfde ritueel werd en ik dat saai vond worden. Toen ben ik een keer met m’n moeder meegelopen die toen nog in de zorg werkte. Met koffie en thee langs de mensen, dat vond ik erg leuk. Daarna heb ik de opleiding helpende en verzorgende IG gedaan en in de Palatijn nog de EVV-opleiding.”

Jullie werken in de palliatieve zorg. Wat maakt juist deze zorg zo bijzonder?
“Juist die palliatieve zorg, specifiek gericht op dementerenden, vinden we allebei zo interessant. Wat gebeurt er in het hoofd van iemand die dement is en hoe kun je daar het beste mee omgaan? Mimiek is heel belangrijk bij demente mensen. Aan jouw gezicht lezen ze heel veel af. En ze voelen alles haarscherp aan: emotie is dus ook heel belangrijk.”

Wat gaat de toekomst jullie brengen?
“Misschien doorleren tot verpleegkundige of expert worden op het gebied van palliatieve zorg/dementie. Het is allemaal zo interessant, moeilijk om te kiezen.”